Sómalía

Íslamistarnir eru eina aflið sem er fært um að koma á lögum og reglu í Sómalíu. Allir aðrir kostir í stöðunni eru verri.

Sómalía hefur, sem kunnugt er, verið án ríkisstjórnar síðan stjórn Siad Barre hrundi árið 1991. Hún hefur, sem kunnugt er, verið í hers höndum, eða réttara sagt hers, stríðsherra, ættbálkahöfðingja og íslamista.

Í fyrstu réðu stríðsherrar lögum og lofum. Síðan klufu tvö héröð sig frá, Sómalíland og Puntland, bæði norðantil í landinu, og lýstu sig sjálfstæð. Ættbálkahöfðingjar réðu miklu um það. Ættbálkurinn er sterkasta samfélagsfestið í Sómalíu, og er einmitt það samfélagsfesti sem torveldar samstöðu hvað mest. Ættbálkurinn stendur svo þétt saman, sér um sína og stendur fólki svo nærri. Þótt klofningshéröðin tvö hafi verið í raun sjálfstæð árum saman, hafa stríðsherrarnir haldið áfram að deila restinni af landinu á milli sín.

Bandaríkjaher reyndi að bæla Sómala niður fyrir hálfum öðrum áratug en snýtti rauðu, eins og lýst er í Black Hawk Down. Fyrir tveim árum réðust Eþíópíumenn inn, sem leppar Bandaríkjamanna og með stuðningi þeirra, að sögn til að koma til valda einhverri "stjórn" sem Sameinuðu þjóðirnar hafa úthlutað Sómalíu en Sómalir virðast ekki kæra sig um. Allavega hefur hún ekki fest rætur. Raunverulegur tilgangur innrásarinnar er auðvitað að tryggja siglingaleiðina um Aden-flóa og þar með Rauðahaf og Súez-skurð, siglingaleið sem stór hluti olíuframleiðslu heimsins fer um. Sómalir eru herskáir og hugrakkir og hafa snýtt Eþíópíumönnum duglega líka.

Nú, eitt er það samfélagsfesti sem er til í Sómalíu og sker þvert á ættbálkana. Það er íslam. Í stjórnlausu landinu sættust menn á að láta íslamska dómstóla skera úr í mörgum deilumálum, og smám saman öðluðust þeir viðurkenningu og vald. Vopnaðir menn fóru að ganga þeim á hönd og hjálpa til við að framfylgja dómum og treysta vald þeirra í sessi. Þetta hélt áfram þangað til Bandalág íslamskra dómstóla sté fram sem sterkasti aðilinn meðal deilenda í Sómalíu, og vígi stríðsherranna féllu eitt af öðru. Það leit út fyrir að upp úr rjúkandi rústum landsins væri að rísa afl sem gæti orðið nýtt ríkisvald.

Þessu undu Vesturveldin ekki og gerðu Eþíópíuher út af örkinni til að ráðast inn. Þeir bættust s.s. við sem enn ein fylkingin, fylking sem er frekar auðvelt að sameina Sómalina um vegna þess að innrásarherinn er erlendur. Íslamistarnir eru sterkir. Þótt þeir eigi í vök að verjast gegn bandarískum loftárásum, þá njóta þeir baklands meðal fólksins og heyja árangursríkan skæruhernað. Innrásarherinn getur ekki sigrað þá.

Ríkisvald er framkvæmdanefnd ríkjandi afla, það vitum við. Ríkisvald er ekki stöðugt nema það njóti stuðnings ríkjandi afla í landinu. Ríkisvaldið sem SÞ reyna að koma að mun aldrei geta setið á friðarstóli á meðan fólk tengir það við Bandaríkin og innrásarher. Aldrei. Ekki frekar en í Írak eða Afganistan. Eina leiðin til þess að koma á relatífum friði í Sómalíu er að eftirláta hana öflunum sem ráðandi öfl í Sómalíu velja sjálf -- það er að segja, íslamistunum. Þeir eru þeir einu sem geta þetta.

Það eru líka þeir sem hafa náð mestum árangri í baráttunni við sjóræningjana hingað til.

Sjóránum snarfækkaði nefnilega á meðan þeir voru á hátindi valda sinna. Þegar þeim var bolað burt (í bili) snarjukust sjóránin aftur.

Svipað og með ópíumræktun í Afganistan.

Valið í Sómalíu stendur milli þess að hafa skálmöld stríðsherra og sjóræningja eða röð og reglu að hætti íslamista. Það eru ekki aðrir kostir í boði.

(Ég reikna með að af þessum ástæðum styðji saúdi-arabískir olíuflytjendur íslamistana rausnarlega.)

Vopnaðir íslamistar leita sjóræningja