Heigulshætti?

Margt má segja um sjálfsmorðsárásir, en það er einfaldlega ekki satt að þær lýsi heigulshætti. Sama þótt þær séu óverjandi, níðingslegar eða eitthvað, heigulsháttur eru þær ekki.

Rasmussen fordæmir árás á danskt sendiráð

Athugasemdir

[Egill, 2.6.2008 kl. 13:58]

heigulsháttur þess sem sprengir sig í loft upp,  nei.

heigulsháttur þeirra sem standa á bak við allt heila klabbið, og fá fólk til að fórna sér á máta sem drepur oftast nær fleiri óbreytta borgara en þá sem gerast svo kræfir að vera sekir í augum þessara manna,  já. 

[Svanur Sigurbjörnsson, 2.6.2008 kl. 14:20]

Auðvitað þarf visst hugrekki til að koma sér upp að sendiráðinu og sprengja sig upp þar, en heigulshátturinn felst í því að þetta fólk þorir ekki að leita annarra lausna á vandamálum sínum.  Það þorir ekki að leita uppbyggjandi lausna og mótmæla á friðsamlegan máta.  Það er heigulsháttur að skjóta saklaust fólk úr launsátri og einnig heigulsháttur að lifa ekki sjálfur og standa fyrir eitthvað betra en ofbeldi.  Morðingjar almennt þurfa að vera nokkuð hugaðir að myrða, sérstaklega þeir sem plana það og gera af yfirlögðu ráði.  Slíkt hugrekki verður þó seint talið til dyggða.  Ef að sprengjumaðurinn var neyddur til að fara í sjálfsmorðsferðina var það heigulsháttur hjá honum að deyja ekki frekar fyrir það að neita að fara.

[Gulli (IP-tala skráð) 2.6.2008 kl. 20:17]

Þó mér finnist þetta að vissuleyti vera heigulsháttur þá finnst mér þetta nú miklu frekar vera botnlaus heimska.

[Vésteinn Valgarðsson, 3.6.2008 kl. 14:29]

Mér finnst það vera heigulsháttur að sitja í sprengjuþotu í mörg þúsund feta hæð og varpa þaðan niður morðtólum á fólk á jörðu niðri. Mér finnst það líka heigulsháttur þegar vestrænir ráðamenn sitja í jakkafötunum sínum í leðurstól á upphitaðri skrifstofu og bollaleggja um að láta aðra myrða fólk í fjarlægum löndum. Að þeir kalli menn síðan heigla, sem fara og gera árás sem kostar þá sjálfa lífið, það finnst mér taka út yfir allan þjófabálk.

[Svanur Sigurbjörnsson, 3.6.2008 kl. 14:45]

Allt ofbeldi sem er ekki beinlínis gert í sjálfsvörn eða til björgunar góðu fólki, og þá með eins litlu valdi og skaða eins og hægt er, er ódæði.  Það breytir engu hvort að fólk varpi sprengjum úr fjarska eða stýri flugskeyti með sjálfum sér áföstum, hvort tveggja er ódæði ef það er gert til þess eins að særa og meiða eða hefna.  Vissulega þarf hugrekki til að fremja ýmsa slíka verknaði en ef tilgangurinn er ekki siðferðislega verjandi, þá mun athyglin frekar beinast að slíku sem ódæði og heigulshætti fremur en einhverju hetjulegu.  Það nægir ekki að vera þorinn til að vera hetja.  Ef málstaðurinn, tilefnið eða verknaðurinn er rotinn, þá er þetta hugrekki bara merki um afvegaleidda ákefð eða einkenni kúgaðs samfélags sem kúgar sína eigin til slæmra verka.

[Vésteinn Valgarðsson, 5.6.2008 kl. 16:35]

Ódæði er auðvitað ódæði sama hvort maður útsetur bara aðra fyrir því eða sjálfan sig um leið -- en heigulsháttur er það ekki.

[Alexander litli (IP-tala skráð) 5.6.2008 kl. 16:52]

Víst kostar það nokkurt "hugrekki" að drepa sig - en það ER heigulsháttur að ráðast að andstæðingi sínum að honum óvörum og/eða varnarlausum, hvort sem varpað er sprengjum úr flugvélum - eða tendraðar sjálfsmorðsprengjur í hópi óviðbúinna.

 Kv. Alexander litli

[Vésteinn Valgarðsson, 5.6.2008 kl. 23:39]

Árás án viðvörunar kann að vera heigulsháttur í samanburði við að skora ritstjóra Jótlandspóstsins á hólm í heiðarlegt einvígi með sverðum eða eitthvað slíkt, en það þarf samt mun meira hugrekki að gera svona árás heldur en að sitja á kaffistofunni og segja vinnufélögunum að eitthvað þurfi nú að gera. Ekki það, að þessi manngarmur sem sprengdi sig hefði víst getað fundið heiðarlegri, skynsamlegri, mannúðlegri, effektífari og snyrtilegri leið til þess að "gera eitthvað" -- en heigull er hann ekki. Ýmislegt, en ekki heigull.