Þjóðfrelsisbarátta

Sómalía hefur verið löglaust land síðan Siad Barre hrökklaðist frá völdum 1991. Sómalíland og Puntland klufu sig úr gamla landinu og stofnuðu ný ríki, sem njóta ekki viðurkenningar margra annarra ríkja. Eftir margra ára glundroða og innbyrðis erjur milli ættbálkahöfðingja og stríðsherra, kom svo loks fram afl sem virtist geta sameinað landsmenn: Bandalag íslamskra dómstóla. Þar sem ættarígur og hagsmunir tvístruðu fólki, þar reyndust trúarbrögðin vera nægilega hlutlaus vettvangur til þess að geta sameinað, og Bandalagið spratt þannig fram sem innfætt, sjálfstætt pólitískt afl. Að sjálfsögðu ótækt með öllu að mati vestrænna ríkja, sem voru ekki sein á sér að skipuleggja innrás. Sómölsku íslamistarnir eru reyndar engir talibanar, þótt þeir kenni sig við sömu trúarbrögðin.

Innrásin kom úr norðri og Eþíópíustjórn tók að sér að vera leppur. Eþíópíuher sinnir nú skítverkum vestrænna heimsvaldasinna í Sómalíu. Sómalar heyja baráttu fyrir þjóðfrelsi og sjálfsákvörðunarrétti. Bandalag íslamskra dómstóla er fronturinn sem þeir hafa valið sér. Þótt ég sé enginn sérstakur aðdáandi þeirra í sjálfu sér held ég að þeir séu skömminni skárri en áframhaldandi óöld anarkó-frjálshyggju. Stjórnlaus Sómalía var áhugaverð tilraun og það má draga af henni þann lærdóm að þar sem ríkisstjórnin fellur einfaldlega og ekkert afl er til sem getur fyllt í skarðið með almannahagsmuni í fyrirrúmi, þar koma þrjótar og fylla í skarðið í staðinn. Þrjótar á borð við Aidid sáluga og viðlíka stríðsherra, og svo eru heimsvaldasinnarnir aldrei langt undan.

Íslömsku dómstólarnir eru ekki stjórnmálaafl sem ég mundi kjósa mér. En þeir eiga samt rætur sínar meðal fólksins og þeir eru færir um að koma á röð og reglu ef þeim verður leyft það.

Sprengjuregn í Sómalíu